Cara Crimson

[Josephine Crimson] [39 ✝] [Female] [Mother]
Josephine was zo ongeveer de liefste moeder die je je kon wensen. Ze was een harde werkster maar klaagde zelden. Ze was altijd open en eerlijk. Het dromerige heeft Cara duidelijk van haar moeder geërfd. Eigenlijk heeft ze alleen maar goede herinneringen aan haar. Helaas is Josephine gestorven tijdens de geboorte van haar jongste dochter, Josie.

[Franco Crimson] [49] [Male] [Father]
Franco is een hele gewone, simpele man. Stoer, hard werkend en strict; behalve als hij in een vrolijke bui is. Dan mag opeens alles. Er zijn wat dingen veranderd sinds hij in zijn eentje voor zijn gezin moest zorgen. Hij moest Josie zonder zijn vrouw opvoeden, dat was nogal een klus. Gelukkig kreeg hij daarbij hulp en steun van Cara. Franco is een hele goede vader, en ondanks dat het soms moeilijk is en hij een beetje streng kan zijn, is hij trots op zijn kinderen en zijn kinderen zijn trots op hem. Vooral zijn oudste dochter.

[Sean Crimson] [14] [Male] [Brother]
Sean is waarschijnlijk de slimste van de Crimsons. Het ging hem altijd al gemakkelijk af op school en het was op jonge leeftijd al wel duidelijk dat hij een speciaal gevoel had voor wiskunde en cijfertjes. Daarom botsen hij en Cara wel eens, logisch tegenover creatief denken. Maar hij luistert nog even graag naar haar verzonnen verhalen, ook al wil hij dat soms niet toegeven.

[Theus Crimson] [11] [Male] [Brother]
Theus is een vrolijk, rustig jongetje. Hij houd niet zo van aandacht en gaat er liever in zijn eentje op uit om dingen te verkennen en te onderzoeken. Hij is ontzettend nieuwsgierig. Wanneer Cara een verhaal verteld, blijft hij de hele tijd aandachtig luisteren. Er is geen moment dat hij van haar wegkijkt. Soms heeft hij heel erg last van nachtmerries, maar dan heeft hij zijn broer en zussen om hem te troosten.

[Josie Crimson] [9] [Female] [Sister]
Tijdens haar geboorte is haar moeder overleden. Ze is nog maar jong, maar voelt zich daarom een beetje schuldig. Ze is soms nog steeds verdrietig dat ze haar moeder nooit gekend heeft, maar eigenlijk heeft Cara een beetje die moederlijke rol overgenomen. Josie is een eigenwijs en avontuurlijk meisje.

Likes: reading, the woods, wandering, deers, family, daydreaming, tea.
Dislikes: critics, the Hunger Games, work, agression, shouting, loud noise.
Beschrijving: Cara is een zachtaardig meisje. Ze zou - bijna letterlijk - nog geen vlieg kwaad doen. Introvert, dat is een woord dat veel valt bij de mensen die haar kennen. Ze denkt altijd na voordat ze iets zegt of doet, is een beetje dromerig, en praat vaak alleen wanneer dat echt nodig is. Toch is ze verrassend avontuurlijk. Ze schrijft sprookjesachtige verhalen en het liefst wil ze de wereld verkennen. Maar dat is onmogelijk in Panem. Haar saaie, simpele en armoedige leventje is de realiteit die ze iedere dag onder ogen moet komen. Cara beseft heel goed dat haar leven nooit echt zal veranderen. Behalve als ze in de Spelen terecht komt natuurlijk - maar ze is er vrijwel zeker dat dat geen positieve draai aan haar leven zou geven. Ze is idealistisch, maar niet achterlijk. Op het eerste gezicht lijkt ze een kwetsbaar meisje, maar Cara is een scherpe denker en zeker niet naïef. Sterker nog, ze kan heel doortastend zijn en weet de 'goede' mensen van de 'slechte' mensen te onderscheiden. Ook al lijkt de grens tussen die twee dingen steeds kleiner te worden. Haar familie kent ook een speelsere kant van haar, die graag danst en neuriet en verhalen verteld. Cara kan zo een prachtig verhaal uit haar duim zuigen - en dat doet ze ook iedere nacht; zo dat haar broertjes en zusje even hun zware dag vergeten en heerlijk in slaap kunnen vallen.

Lengte:
Gewicht: 59 kg.
Huidskleur: Zuid-Europees, licht getint.
Haarkleur: Donkerbruin.
Oogkleur: Hazelnootbruin
Bouw: Lange benen, gemiddelde lengte. Aan de magere kant.
Kleding: Oude rokken en jurken van haar moeder. Soms een versleten spijkerbroek. Ze draagt altijd dezelfde leren veter schoenen, die ze ooit van haar vader heeft gekregen.
Extra: Het werk als papiermaker is niet zo goed voor je huid. Cara's handen en polsen zitten onder de kleine littekens en snijwondjes. Ze heeft een brandwond over haar linker onderarm door een ongeluk in een boomhut.
Faceclaim: Astrid-Bergés Frisbey

Cara is een tenger meisje, en door haar lichaamsbouw lijkt ze nog kwetsbaarder. Ze heeft grote geheimzinnige ogen, behalve als ze lacht, dan verdwijnt dat gevoel en lijkt ze zich iets meer open te stellen. Ze draagt vooral haar moeder's oude kleren; dunne rokken of korte jurkjes, waarvan de kragen versleten zijn en de kleuren een beetje zijn vervaagd. Ze draagt vooral graag de kleur paars en blauw, maar dan de wat zachtere tinten. Cara heeft hazel nootkleurige ogen en haar huid heeft een lichtbruine tint, wat erop wijst dat haar voorouders waarschijnlijk uit "Zuid-Amerika" kwamen. Haar haren zijn donker. Ze draagt vaak een knip in haar haar of een klein onopvallend strikje.


[Vuur maken] 0
[Hout hakken] 1
[Vissen] 0
[Camoufleren] 0
[Knopen maken] 0
[Zwemmen] 0
[Jagen] 0
[Sluipen] 3
[Dieren kennis] 3
[Planten kennis] 3
[Bouwen] 0
[Mechanica] 0
[Zweep] 0
[Boogschieten] 0
[Speer werpen] 0
[Messen werpen] 0
[Zwaard vechten] 0
[Vechten] 0

District 7 is niet het beste district om te leven, maar ook zeker niet het slechtste. Franco werkte al op vroege leeftijd als houthakker. Josephine had een neefje die dolgraag een boomhut zou willen en zo werd het boomhutje het begin van de familie Crimson. Cara groeide op als oudste zus in het gezin en was altijd al erg beschermend en zorgzaam over haar jongere broertjes en later ook zusje. Helaas is haar moeder vroeg gestorven; de geboorte van Josie was te zwaar en er was geen geld voor een dokter of enige hulpmiddelen. Het is een donker stukje uit haar verleden en ook iets dat ze liever uit haar gedachten vermijdt. Haar vader kreeg daarna een lastige taak; hij moest alles in zijn eentje doen. Cara was nog niet oud genoeg om te koken, te wassen, te schoonmaken en te werken - Franco moest alles doen. Daardoor raakte hij vaak uitgeput en raakte lichtelijk depressief. Na vijf jaar kon hij niet meer, maar gelukkig was Cara toen uit genoeg om hem te helpen. De Crimson's hebben nooit veel gehad, maar toch zijn ze vaak wel gelukkig. Zo lang ze maar bij elkaar blijven. Cara ging nog vaak met haar zusje naar de boomhut die haar vader ooit heeft gemaakt. Het is een geheime plek, en als het Capitool erachter kwam dan zouden ze het waarschijnlijk weghalen. Maar als ze daar waren, dan voelden ze zich altijd nog een beetje dichterbij hun moeder. En het was de perfecte plek om verhalen te vertellen. Maar toen Cara vijftien was en samen met haar zusje in de boomhut zat, hoorden ze plotseling stemmen van buitenaf. Ze gingen liggen, zo dat niemand hen zou zien. Het waren duidelijk vredesbewakers en ze hadden de boomhut gezien. "Wat doet dat ding daar? Dat hoort hier niet," hoorde Cara iemand zeggen. "Haal het dan weg," klonk een andere stem. Cara gebaarde naar Josie dat ze zo stil mogelijk moest zijn. Er klonk opnieuw een vreemd geluid, er werd iets tegen de boomhut aan gegooid. Maar toen besefte ze plotseling wat er ging gebeuren. De vredesbewakers wisten natuurlijk niet dat er nog mensen in de boomhut zaten... Maar voordat ze iets kon doen klonk er een gigantische knal en het angstaanjagende geschreeuw van haar zusje. Een vlam brandde het hout bijna onder hun voeten weg. Cara liet haar zusje naar beneden klimmen in de boom terwijl ze haar stevig vasthield, maar ondertussen kwamen de vlammen steeds dichterbij. Een vlam raakte Josie bijna, maar Cara wist het nog net tegen te houden met haar arm. Het deed ontzettend pijn, maar Josie was veilig naar beneden gekomen. Meteen ging ze er zelf achteraan, moeizaam met haar brandende arm, en klom naar de grond. De twee keken kort toe hoe hun mooie boomhut vol herinneringen in de vlammen verdween. De vredesbewakers waren er allang vandoor.