You wanted to speak with me? [+Collin]

Het irritante gepiep van zijn mobiel wekte Kenneth en zo suf als hij altijd was zodra hij wakker werd, was zijn eerste poging om het ding stil te krijgen natuurlijk mis. Een geïrriteerde zucht verliet zijn lippen en hij zwaaide zijn benen over de rand van zijn bed. Wie was er in hemelsnaam zo vreselijk vervelend hem om.. -hoe laat was het nou?- half elf wakker te krijgen? De man pakte zijn mobiel snel op en toen zijn ogen het opgelichte scherm zagen, bleef hij als versteend op zijn bed zitten. Wat..?

"Westwick, ik moet je dringend spreken, ik verwacht je om twaalf uur in mijn kantoor."

Kenneth bleef nog verstard keken naar het bericht en haalde zijn hand even door zijn haar. De afzender alleen al had hem doen schrikken, maar.. nu wilde de President van Panem hem ook nog eens spreken? Hoe had hij dat voor elkaar gekregen? Wacht eens.. Twaalf uur? Kenneth sprong geschrokken overeind en de helft van zijn deken tuimelde van zijn bed. Hij had anderhalf uur om naar het huis van President Snow te gaan en om zich aan te kleden.

Misschien dat het door de zenuwen kwam, maar Kenneth zag dat hij al een half uur over zijn kleding en haar had gedaan. Om elf uur stapte hij de deur uit en vergat zelfs de deur op slot te doen. In een van zijn nette pakken stapte hij door de drukke straten van het Capitol en hield zo nu en dan de tijd in de gaten. Om kwart voor twaalf stond hij voor het grote huis van president Snow en snoof even licht. Hij was nog niet echt zo gediend van deze jongeman. Maar goed, niemand was zo gek om een negatieve mening uit te roepen over deze Collin Snow. Kenneth klopte drie maal op de grote deuren en wachtte geduldig af. Toch bleef de nieuwsgierigheid wel in zijn achterhoofd hangen..

Collin was een echt ochtenmens. 's Morgens vroeg rond zes of zeven uur stond hij al naast zijn bed om zijn taken als president te vervullen. Hij schreef brieven naar hoge mensen in de andere districten, om ze op de hoogte te houden en om ze nieuwe regels op te leggen. Zo af en toe had hij zelfs een interview met een of andere interviewer voor de krant of een tv show, waar hij weer in de rol van geliefde president moest stappen. En zelfs zo af en toe had hij wat vrije tijd; waarin hij vaak deed sporten of uit ging en wat ging flirten met wat dames. De man had deze ochtend een berricht gestuurd naar Kenneth Westwick; een van zijn gamemakers. De man had bewezen een goede gamemaker te zijn, iemand die wel hield van wat actie en spanning. Helaas was de vorige Head Gamemaker spoorloos verdwenen, of ja, dat was wat ze over hem zeiden. Maar Collin wist natuurlijk wat er echt was gebeurd, hijzelf had de man laten verdwijnen. Zijn lichaam lag nu vast ergens in het bos te verrotten, of was allang verbrand in een 'vuurtje'. Collin grijnsde zachtjes bij die gedachte. Mathew, zijn vorige Head Gamemaker, had de Spelen van vorig jaar te saai gemaakt volgens hem. Er was niet genoeg actie, niet genoeg lijden en pijn. Nu was Kenneth aan de beurt om te laten zien dat hij het wel in zich had. Om tien voor twaalf klopte iemand op de deur en natuurlijk stond Collin zelf niet op, maar was het een van zijn bediendes die de deur opende. "Goedendag, meneer Westwick!" Zei de bediende, die de man binnenliet. "President Snow wacht op je in zijn kantoor."

Al snel werd er voor hem opengedaan, door een of andere bediende in dienst van de President. "Goedendag, meneer Westwick!" Kenneth wierp even een neutrale blik op de bediende en deed zonder iets te zeggen een stap naar binnen. Snow was hier nergens te zien.. "President Snow wacht op je in zijn kantoor." Oh ja, natuurlijk. Kenneth gaf een koel knikje naar de bediende en bleef stilstaan voor de deuren die leidden naar het kantoor van de President. Aangezien die hem had uitgenodigd, vond hij het niet echt nodig om nog een keer te kloppen. Langzaam opende hij de deur en stak zijn hoofd om de deur en stapte vervolgens naar binnen. "President Snow," Zie hij toen hij de jongeman had herkend en gaf de man een knik. "Waar wilde u het met mij over hebben?"

"Goedendag, meneer Westwick." Kenneth gaf een knikje richting de President. "Neem plaats," Zei hij, terwijl Snow naar een stoel wees. Kenneth nam plaats en keek de jonge President kalm aan. "Ik neem aan dat je gehoord hebt wat met je vorige baas is gebeurd, Kenneth?" Hij trok een wenkbrauw op, maar zijn gelaatsuitdrukking bleef kalm. "U bedoelt degene die plots niet meer kwam opdagen op zijn werk?"

"Hem ja." Zei de President nadat hij had geknikt. "Daarom heb ik je gevraagd om hierheen te komen, Kenneth. Ik was erg onder de indruk van jouw.. prestaties in het team." De jongeman draaide zich om en Kenneth gunde zichzelf snel even een blik rond het kantoor. Ergens was de hint die Collin hem had gegeven wel wat te groot. "Hoe zou jij het vinden als je de volgende Spelen geen Gamemaker was, maar een Head Gamemaker?" Nog steeds had de jongeman zich niet omgedraaid en Kenneth keek even naar zijn handen, die op zijn benen lagen. "Dat lijkt me een hele eer, President Snow." Sprak hij, zonder zijn gelaatsuitdrukking ook maar te veranderen, want zelfs van binnen voelde hij geen groot geluk ontspringen, misschien dat dat vroeger wel was gebeurd, maar nu niet.