Arnold Fox

[Rebecca Jordan] [39 ✝] [Female] [Mother]
Rebecca was een intelligente vrouw maar had helaas nooit de kans gekregen om iets met haar talenten te doen vanwege haar armoedige omstandigheden. Ze was een lieve, zorgzame moeder. Ze inspireerde Mitch. Helaas werd ze op 39 jarige leeftijd vermoord door een Peacekeeper omdat ze volgens het Capitool een 'verrader' was. Rebecca heeft echter nooit aan rebelse activiteiten meegedaan, ze is het onnodige slachtoffer geworden van haar man's bezigheden.

[Mitchell Jordan Sr.] [42 ✝] [Male] [Father]
Mitchell groeide op in armoede, maar hij wist dat het nog veel erger kon, en hij kon er mee leven. Door alle propaganda had hij nooit echt problemen met het Capitool, totdat zijn eigen zoon de tribuut werd van district 6. Zijn zoon stierf de eerste dag van de Spelen en niemand stond erbij stil. Toen veranderde er iets in de man. Hij kon er niet mee leven. Het Capitool werd zijn grootste vijand en hij begon zich te verdiepen in verborgen rebellen zaakjes, hoe moeilijk die ook waren te vinden in district 6. Hij drukte anti-Capitool posters, verspreidde die onder een geheime naam en probeerde contact te leggen met andere districten. Maar toen een van zijn telefoongesprekken werden afgeluisterd, werden hij en de rest van zijn gezin het slachtoffer. Mitchell jr. is nooit echt trots geweest op zijn vader, ook al lijkt hij nu meer op hem dan hij had gehoopt.

[Abel Jordan] [13 ✝] [Male] [Brother]
Abel was een slimme, vrolijke jongen. Hij gedroeg zich altijd als een echte grote broer en Mitch keek erg naar hem op. De twee broers hadden een hele sterke band. Ze speelden altijd een spelletje dat ze zelf bedacht hadden; Abel was 'the fox' en Mitch was 'the squirrel', en Abel moest altijd proberen om Mitch te vinden en te pakken te krijgen. Abel won altijd.
Toen Abel op veertienjarige leeftijd mee moest doen aan de Spelen, heeft Mitch geen enkele keer naar de televisie gekeken. Hij heeft niet gehuild toen hij van zijn vader hoorde dat hij het niet had gehaald, het enige dat hij deed was voor zich uit staren. Mitch denkt nog vaak terug aan zijn broer.

Houdt van: kinderen, auto's, stropdassen, lachen, goede wijn, boeken, reizen, alleen zijn, plagen, de herfst, sarcasme.
Heeft een hekel aan: klagen, geheimen, het Capitool, arrogantie, onwetendheid
Beschrijving: Arnie lijkt alles te hebben; aanzien, geld, een goed gevoel voor humor en een flink stel hersens. De man zou moeten blaken van zelfvertrouwen. Maar het grootste deel van die dingen kunnen Arnold eigenlijk vrij weinig schelen. Alle vrienden die hij heeft kennen hem niet echt. Alle mensen die in hem geloven; geloven in een leugen. Arnold Fox is een bedrieger. Hij is charmant en weet iedereen van zijn mening te overtuigen, door zijn manier van praten en de blik in zijn ogen. Er zijn maar een paar mensen die hem kennen zoals hij is; een gebroken man, opzoek naar gerechtigheid. Hij heeft veel kanten. Daarbij hoort ook een vrolijke, beetje maffe kant - iedereen noemt hem zelfs "Arnie" vanwege zijn speelse karakter. Soms kan hij ook agressief worden, al zal hij nooit iemand echt pijn doen. Niet opzettelijk, in ieder geval. Hij geeft werkelijk om de mensen in zijn district. Je moet even graven om dat laatste beetje eerlijkheid en zachtzinnige in hem te vinden. Het ligt begraven onder zijn woede en alles dat hij heeft meegemaakt. Arnie is geen slechte man. Hij heeft spijt van de fouten die hij heeft gemaakt. Als er iemand is die teleurgesteld in hem is, dan is het Arnie zelf wel. Achter zijn brede, plagerige grijns zit een hoop onzekerheid verborgen. Maar soms, op een bijzondere dag, is zijn glimlach oprecht.

Lengte: 1.85 meter
Gewicht: 75 kg.
Huidskleur: Licht getint
Haarkleur: Asblond
Oogkleur: Lichtblauw
Bouw: Gemiddeld, gezond, redelijk gespierd
Kleding: Arnie draagt vaak formele kleding vanwege zijn mentorschap. Strakke pakken, stropdassen. Vaak wel in iets vrolijkere kleuren. In zijn vrije tijd draagt hij comfortabele kleding; spijkerbroeken en vesten.
Extra: Hij draagt altijd een zilveren horloge met het symbool van een vos als inscriptie.

Arnold gaat graat netjes gekleed, vooral voor belangrijke afspraken. Toch heeft hij een iets vrolijkere uitstraling. Hij draagt graag een brede grijns op zijn gezicht - en dat is hoe de meesten hem kennen - maar kan ook een hele strenge en serieuze gelaatsuitdrukking hebben. In zijn vrije tijd draagt hij juist alles behalve nette pakken, het liefst trekt hij dan een simpel vest aan, een spijkerbroer en comfortabele sportschoenen. Arnie heeft een sportieve bouw en hij beweegt veel, waardoor hij wel wat spieren heeft maar die zijn nauwelijks echt zichtbaar. Iets dat gelijk aan hem opvalt zijn zijn felblauwe ogen, die je heel indringend kunnen aankijken, zijn strak gekamde haar en de vorm van zijn wenkbrauwen.



[Vuur maken] 0
[Hout hakken] 0
[Vissen] 0
[Camoufleren] 0
[Knopen maken] 0
[Zwemmen] 0
[Jagen] 0
[Sluipen] 0
[Dieren kennis] 0
[Planten kennis] 0
[Bouwen] 0
[Mechanica] 5
[Zweep] 0
[Boogschieten] 0
[Speer werpen] 0
[Messen werpen] 0
[Zwaard vechten] 0
[Vechten] 5





Arnie werd geboren als Mitchell Jordan Junior. De naam van zijn vader. Zijn vader werkte als monteur in een autofabriek, en zijn moeder was in diezelfde fabriek secretaresse. Ze hield het papierwerk bij, maar mocht de telefoon nooit aanraken. Dat was streng verboden. Samen kregen ze twee kinderen; Abel en Mitch. Abel was vier jaar ouder en dat was soms wel te merken; hij gedroeg zich altijd als de grote, verantwoordelijke broer. Maar ze hadden vooral veel plezier samen. Eigenlijk hadden ze best een gelukkig leven, als middelmatig gezinnetje in district 6. Maar dat veranderde allemaal toen Abel's naam werd getrokken bij de Reaping. Mitch durfde niet naar de tv te kijken, gewoon omdat hij het eigenlijk niet wou geloven. Hij zat op het balkon toen zijn vader op de eerste dag van de Spelen naast hem kwam zitten. Ze hoefden elkaar alleen maar even aan te kijken en de boodschap was over. Abel had het niet gehaald. Hij kwam niet meer terug.

Mitch merkte aan zijn vader dat er iets veranderde. Zijn moeder probeerde te achterhalen waar haar man allemaal mee bezig was, maar hij liet niks los. Ondertussen ging Mitchell Senior er s'avonds op uit, naar het kantoor van zijn vrouw, om daar geheime telefoontjes te plegen en anti-Capitool propaganda af te drukken. Het duurde niet lang voordat de vredesbewakers iets in de gaten kregen. Toen één van zijn telefoongesprekjes werden onderschept, was alles voorbij.



Mitchell Jr. was de enige die wist te ontsnappen toen de Vredesbewakers hun huis binnenvielen. Hij was tien jaar oud. Een tijdje zwierf hij als vluchteling door verlaten plekken; bossen, de straten, lege fabrieken waar hij naar binnen was geslopen. Tot hij werd opgevangen bij een arm gezinnetje. Ana en Thom werden als een soort oom en tante voor hem. Sommige dagen vergat hij zelfs even wat hij allemaal had meegemaakt, ook al miste hij zijn ouders - en vooral zijn broer - heel erg. Maar het was allemaal illegaal, en hoe ouder hij werd, hoe meer hij zijn "pleegouders" in gevaar bracht. Als het Capitool erachter zou komen... Dan waren ze er allemaal geweest. Toen hij zestien was besloot hij daarom om alleen verder te gaan. Hij veranderde zijn naam naar Arnold Fox. De naam Arnie deed hem denken aan Abel. En Fox... Dat sprak voor zichzelf.

Maar ondanks dat hij nu een andere identiteit had, stond hij nog steeds ingeschreven bij de Hongerspelen. Hij was zestien, hij had geen andere keus dan bij de Reaping op te komen dagen. Gelukkig hadden Ana en Thom daar een oplossing voor; Ana deed alsof Arnie haar eigen zoon was, maar de vader was voor haar zogenaamd 'onbekend', en zo lieten ze zich registreren bij het Gerechtsgebouw in district 6. Daarom kon Arnie zijn zelf gekozen achternaam houden. Mitchell was nu volledig van hem afgesloten. Hij was nu - officieël - Arnie Fox. Het Capitool zou de vluchtende wees niet meer zo snel vinden.



Arnie had nooit verwacht dat hij - achter zijn broer aan - getrokken zou worden voor de Hongerspelen. Hij was achttien jaar en het was zijn laatste 'kans'. De 11de Hongerspelen. Waren ze er misschien toch achter gekomen? Hadden ze zijn naam er voor straf nog vaker ingedaan? Van allerlei ideeën spookten in zijn hoofd. Maar voor nu moest hij er nog vanuit gaan dat het puur toeval was. Met een dubbel gevoel ging hij de Spelen in. Hij moest nog altijd verborgen houden dat zijn broer negen jaar geleden - in de 2de Spelen - was gestorven. Van binnen brandde een diepe woede en wou hij zichzelf tegenover de wereld bewijzen. Vooral tegenover zijn broer. Abel had gewild dat hij de Spelen zou proberen te winnen, zo dat ze niet allebei een onzichtbare dood zouden sterven die iedereen zo weer vergat. Het klonk misschien een beetje egoïstisch, maar het was wel waar.
Tijdens de parade had Arnie geen heel indrukwekkend kostuum aan. Hij herinnerde zich nog goed hoe Eyra, de andere tribuut uit district 6, bleef klagen over hun onopvallende indruk. Ze was zestien jaar, maar wel behoorlijk slim. Helaas redde je het vaak niet met alleen intelligentie. Er was altijd ook een beetje geluk bij nodig.
Bij het interview was het de omgekeerde wereld. Hij wist niet hoe hij het had geflikt - maar hij had een van de meeste aandacht trekkende interviews van deze Spelen. Arnie had kort een verhaal verteld over iemand in de Spelen voor hem - het verhaal van zijn broer, maar met een andere naam. Hij zei "He was my friend and he wouldn't want us both to die in vain. To have anyone forget our names. So I won't." Blijkbaar had hij het publiek er van overtuigd dat hij er alles aan zou doen om te winnen. Hij geloofde er zelf alleen niet echt in.

Tijdens de Training merkte hij dat iedereen hem erg interessant vond. Ze lachten om zijn grapjes, leken hem een beetje te bewonderen. Behalve de Beroeps, natuurlijk. Die hielden zo veel mogelijk afstand van hem. Arnie merkte dat hij op de een of andere manier op mensen kon inspelen. Hij zorgde ervoor dat zoveel mogelijk tributen een beetje sympathie voor hem kregen - ook al was dat erg lastig. Uiteindelijk sloot hij met twee mensen een bondgenootschap: Sansa, een zeventienjarig meisje uit district 9, en Milo; een jongen van dertien uit district 7. Eyra had geen interesse in hem.
De Arena bestond uit een gigantische woestijn. Gelukkig had Sansa daar wel ervaring mee, en ze wist hoe je kon overleven in de droogte. Het belangrijkste was om een waterbron te vinden, maar vlak voordat ze die hadden gevonden hadden de Beroeps hén gevonden. Sansa haalde het niet, alleen Arnie en Milo wisten te ontsnappen. Ze bleven vluchten en verplaatsen door de Arena, verstoppend achter rotsen en in struiken. Op de derde dag had de droogte zo erg toegeslagen, dat er nog maar acht tributen over waren. Nog drie Beroeps waren over, en zij vormden de grootste dreiging. Uiteindelijk kwamen ze terecht in een gevaarlijke confrontatie. Milo werd vanuit de verte geraakt door een speer in zijn kuit, waardoor hij een nare wond opliep en niet meer goed kon lopen. De Beroeps kwamen steeds dichterbij. Arnie kon ervoor kiezen om Milo te helpen, maar de kans was 90% dat ze het dan allebei niet zouden halen. Als hij zelf verder zou vluchten zou hij in ieder geval nog leven. Maar Milo niet.

Arnie maakte toen een beslissing waar hij de rest van zijn leven nog spijt van zou hebben. De verkeerde keuze. Alles gebeurde zo snel. Er was geen tijd om na te denken: hij rende weg, zonder achterom te kijken, en hoorde hoe Milo zijn naam riep - en stil viel. Daarna waren zijn sponsors een stuk minder gul, maar dat kon Arnie niet zoveel meer schelen. Eigenlijk kon alles hem niet meer zoveel schelen. Winnen leek geen optie meer. En als hij het zou winnen - dan had hij het zeker niet verdiend. Maar werden de Spelen ooit gewonnen door iemand die het oprecht verdiend had? Nee. Dus Arnie won.



De jaren na de Spelen voelden niet anders. Het was allemaal schijn en bedrog - doen alsof hij gelukkig was. Doen alsof hij blij was dat hij gewonnen. Doen alsof hij hoop had voor zijn Tributen. Iedere keer probeerde hij het ook - maar na tien jaar verloor hij alle hoop. District 6 zou niet meer winnen. Ze waren zo ongeveer het meest onopvallende district van Panem en dat zou altijd zo blijven. Dat hij een keertje gewonnen had - dat was allemaal puur geluk. Arnie bleef zijn act echter ophouden. Het Capitool en district 6 leken nog wel van hem te houden. Dat dingetje met Milo - dat kon iedereen overkomen. Iedereen had hetzelfde gedaan. Maar hoe meer het publiek hem prees, hoe meer Arnie zichzelf begon te haten. Tot hij uiteindelijk zijn eigen aartsvijand werd. Zou er ooit een keer een Tribuut komen die dat voor hem zou veranderen?