Thomas Christian Whitney

Volledige naam: Thomas Christian Whitney
Voornaam: Thomas
Achternaam: Whitey
Bijnamen: Tom
Leeftijd: 27
Geslacht: Male
Seksualiteit: Hetero
District: 12
Straatnaam: Victor’s Village
Huisnummer: 4
Baan: Mentor

Telefoonnummer: 12 91 64 77 64
Dagboek: x
[Benjamin Green] [50] [Mannelijk] [Vader] [✝]
Thomas herinnert zich niet veel van zijn vader, omdat deze al het huis uit was voordat Thomas goed kon praten. Wat hij van zijn moeder heft gehoord, was dat het vroeger een dappere en wat eigenwijze man was, voordat hij aan de drank raakte en het gezin in de steek liet.

[Samantha Whitney] [38] [Vrouwelijk] [Moeder] [✝]
Een zorgzame moeder en de enige ouder die Thomas echt heeft gekend. Samantha nam veel werk op zich, in hun zeer arme positie, maar bleef ervoor zorgen dat hij en zijn oudere broer Dylan in orde bleven. Het was daarom ook zo’n erge schok voor haar toen haar zoon werd opgeroepen voor de Games.

[Dylan Whitney] [15] [Mannelijk] [Broer] [✝]
Dit was Thomas’ oudere broer. Twee jaar om precies te zijn. Tot zijn dertiende had Thomas een goede band met hem. Dylan was de man des huizes en werkte wat bij om de familie van geld te voorzien. Hij was erg dapper en zorgzaam voor zijn familie, maar behield een soort kilheid tegenover vreemdelingen, vooral oudere mannen. Helaas heeft dit hem niet ver geholpen in het leven.

Houdt van: Vrede, schuilen, water, warmte
Heeft een hekel aan: Dood, de Games, kou, drukte, drank
Beschrijving: Thomas heeft altijd al een dromerig karakter gehad en in zijn jeugd droomde hij vaak weg in dit soort buien. Zijn broer had er niet veel problemen mee, maar op school werd hij er vaak om gepest, want in de les viel hij vaak weg. Deze jongen was meestal aardig tegen iedereen, maar verschool zich vaak voor onaardige mensen. Zijn broer beschermde hem daarom ook op school al pestkoppen hem wilde pakken, maar toen zijn broer van school ging, stond hij er alleen voor. Nog steeds is Thomas schuw, want ruzie vermijden is gewoon zijn ding. Vreemdelingen spreekt hij niet snel aan, hij is altijd bang voor vooroordelen die bij de eerste ontmoeting zullen plaatsvinden. Zelfs als Victor gedraagt hij zich als een normaal persoon en besteed hij zijn geld aan het opbouwen van de levens van kinderen wiens ouders er niet zijn.

Lengte: 1.80 m
Gewicht: 70 kg
Huidskleur: Blank
Haarkleur: Zwart
Oogkleur: Helder blauw
Bouw: Een magere, maar toch aardig lange man. Hij heeft zijn spieren nooit echt die hard getraind, maar is ook niet ‘zwak’.
Kleding: Thomas heeft niet echt een specifieke kledingstijl, maar hij heeft dan vooral wat onopvallende kleding in zijn kast hangen.
Extra: Achter zijn nek heeft hij een litteken dat gemaakt is door een Career in de Games en hij heeft brandwonden op zijn handen.
Faceclaim: Dan Smith

Thomas heeft een mager, maar lang postuur en dus zou hij eigenlijk nog steeds tussen het gewone volk van District 12 passen. Zijn haar heeft de bekende zwarte kleur van de meeste bewoners van dit District en hij draagt het meestal zo dat het een beetje overeind staat. Zijn kledingstijl is een beetje dof, maar Thomas draagt liever geen super opvallende kleding, dit heeft hij een beetje overgehouden aan de Games zelf. Het litteken achterin zijn nek houdt hij liever verborgen, bijna alles wat hem aan de Games doet herinneren verbergt hij liever, alleen de brandwonden op zijn handen verbergt hij niet.

[Vuur maken] 0
[Hout hakken] 0
[Vissen] 1
[Camoufleren] 3
[Knopen maken] 0
[Zwemmen] 0
[Jagen] 0
[Sluipen] 2
[Dieren kennis] 0
[Planten kennis] 1
[Bouwen] 2
[Mechanica] 0
[Zweep] 0
[Boogschieten] 0
[Speer werpen] 0
[Messen werpen] 0
[Zwaard vechten] 0
[Vechten] 1

Thomas is geheel opgegroeid zonder vader, zijn broer heeft Benjamin enkele jaren meegemaakt, maar de verhalen die hij te horen kreeg waren zeker niet vrolijk. Zijn moeder deed daarom alles voor haar twee zonen en dus had Thomas nog een redelijk normale jeugd. Op school was hij geen populair kind, want hij werd redelijk vaak gepest om zijn dromerige karaktertrekjes. Dylan beschermde hem ook voor de pestkoppen, maar toen hij van school was gegaan, moest Thomas zich schuil en gedeisd houden.

Pas toen Thomas dertien was begon zijn leven wat op zijn kop te raken. Hij kwam thuis van een klein klusje in het dorp, maar toen hij door de deur kwam, hoorde hij geen begroeting. Nee. Meer een zacht gesnik. Voorzichtig liep Thomas de woonkamer in en zag daar zijn moeder zitten. Haar jurk was aan de voorkant nat van de tranen. Al snel kreeg ze stotterend van haar te horen dat Dylan was overleden door een ruzie met een dronken man. De oudere man had zijn glazen fles tegen het hoofd van zijn broer geslagen, omdat Dylan werd lastig gevallen door de man zelf. De dronkaard was ontsnapt aan de Peacekeepers die wel op een heel traag pasje naar de plaats delict waren gekomen.

Het duurde even voordat zijn moeder er weer bovenop kwam en Thomas voelde dat ze haar overige liefde op hem had gericht. Toch hoorde hij een zacht gesnik voortkomen uit haar kamer, elke nacht. Het hield hem wakker en hij wilde er alles voor doen om haar weer gelukkig te maken. Toen hij net zeventien was geworden, moest hij weer voor het voedsel naar de Reaping. De meisjes werden dit keer als eerste getrokken en hij hoorde het verdrietige geschreeuw van een moeder toen haar jongste dochter werd getrokken. Het meisje was twaalf, haar eerste Reaping. Thomas zag het angstige gezicht. De dood keek de nieuwe Tribute al in de ogen. Nerveus nam de jongen een hap lucht en keek naar zijn voeten. Als hij nu niet werd gekozen, moest hij nog een jaar doorstaan en dan zouden de gevaarlijke jaren in de mijnen hem te wachten staan. Het was een lichtere toekomst, maar veel beter? Het drong pas laat tot hem door dat de naam van de jongen was geroepen. De Capitol dame keek naar de rij met zeventienjarigen en Thomas keek om zich heen. Pas toen hij zijn eigen moeder hoorde, drong het tot hem door. Nee. Hij was degene die was opgeroepen.

Het bezoek van zijn moeder had maar kort geduurd, maar ze had hem gesmeekt voorzichtig te zijn en heel terug te komen. Een belofte die hij niet kon maken. District 12 had nooit veel Victors gehad, dus wat was de kans van een onervaren zeventienjarige jongen? De Peacekeepers namen hem mee naar het Capitol en Thomas en de andere Tribute, Aria, besloten een team te vormen. Thomas voelde zich verantwoordelijk voor het jongen meisje en hij wilde er alles voor doen haar te helpen. Hij voelde zich net als zijn broer, een jonger iemand beschermen. De Trainingen waren een hel voor hem. De andere Tributes maakten hem al bang, laat staan de Careers. Toch was er een meisje uit District 10 dat zijn interesses in tactieken deelde. Sierra was haar naam en Thomas besloot een bond te sluiten met haar. De andere Tribute uit 10 was een vechtersbaas en Thomas zag dat hij met de Careers een deal had gesloten.

Thomas had als cijfer een 7 gekregen. Hij had er ook niet echt een show van gemaakt. Laten we zeggen dat hij zijn geoefende technieken had gebruikt om zich onzichtbaar te maken. Of ja, dat dachten de Gamemakers dan. Het was al snel de dag van de Games, het begin en hij zag Aria met de seconde angstiger kijken. De twee werden opgesplitst en toen stond hij opeens in de Arena. Hij had eigenlijk al een vermoeden moeten hebben gehad, want zijn pak had een dikke isolerende laag gehad. Toen Thomas in de Arena belandde, voelde hij de koude wind tegen zijn gezicht slaan. Hij bevond zich in een Arena vol met sneeuw. De witte vlaktes rijkten ver, met bergen aan de oostelijke zijde van de Arena en een groot dennenbos aan de westelijke kant en in het midden.. de hoorn. Zijn hart bonkte in zijn keel en hij zette zich schrap. Toen het knallende geluid zijn oren bereikte zette hij zich af van zijn platform en rende naar de hoorn. Hij had warme kleding nodig of tenminste wapens! De Careers bevonden zich gelukkig aan de andere kant, alleen.. de mannelijke Tribute van 10 bevond zich rechts van hem. Thomas reikte naar een rugzak op de grond, maar de jongen was hem te snel af. Sneller dan Thomas had verwacht had hij een mes uit het ding gehaald en kwam hij snel op hem af. Thomas sloot zijn ogen en kromp ineen, maar het pijnlijke gevoel kwam niet. Hij hoorde een kreun en keek verbaasd op. De Tribute lag op zijn knieën, een pijl had zijn enkel doorboord. Thomas keek verschrikt op en zag dat Sierra hem te hulp was geschoten. “Bedankt..” Mompelde hij onhandig en werd overeind geholpen. Snel pakte hij de rugzak van de Tribute af en liet hem daar achter. De Careers zouden hun ‘maatje’ vast wel helpen met zijn leven.

Onderweg hadden ze Aria nog opgepikt, ze had een rugzak vol met eten te pakken gekregen en Thomas zag dat zijn rugzak twee warme jassen en een deken bevatte. Ondertussen zouden de Careers de hoorn wel leeggeroofd hebben. De drie verborgen zich een lange tijd in het bos, ze hadden een soort hol gevonden in de met hout besprenkelde grond. Sierra en Thomas hadden de controle over de wapens en Aria moest het voedsel beheren. Zo nu en dan stuurden ze iemand naar buiten om de wacht te houden. Heel lang kwam er niemand en ‘s nachts kwamen ze allemaal naar buiten om te kijken wie er was gestorven. De eerste dag sneuvelden er tien Tributes, waaronder die uit 10.

Het ging de volgende ochtend gelijk al fout. Een Tribute was dichtbij gekomen, hij of zij was alleen en Sierra wilde aanvallen. Thomas weigerde dit, omdat hij niemand wilde doden, maar Sierra ging tegen hem in. Het meisje kwam naar buiten en hield haar boog gericht op de jongen. Thomas sprong uit het hol en duwde Sierra om ver. Nu greep de jongen zijn kans. Hij rende op Thomas af, plots had hij drie scherpe messen in zijn hand die hij op hem gooide. Geschrokken sprong hij opzij en zag een pijl langs hem naar de jongen razen. Hij werd in zijn borst geraakt en de tweede pijl was hem fataal. Het kanonschot klonk, nog 13 Tributes over. Thomas wierp een blik op Sierra en zag dat zij haar rugzak had opgeraapt. Ze vertelde hem dat ze haar eigen weg ging, omdat ze het niets vond om met hem te blijven en verdween tussen de bomen. Aria krabbelde wat angstig uit hun schuilplaats en sloeg haar armen om zijn middel. “Het.. komt goed.”

Die dag bleven er nog zeven Tributes over en Thomas had zo het gevoel dat de Careers, hij, Aria en Sierra als laatsten zouden overblijven. In totaal waren er nog drie Careers. Twee uit District 2 en een uit 4. De overige Tribute was er een 5. Die nacht bleef hij op, om Aria haar rust te geven. Toen ging het allemaal mis. Het eerste wat hij hoorde was een gerompel, maar al snel laaide er een groot vuur op voor zijn ogen. Zo snel als hij kon wekte hij Aria en pakten ze hun spullen. Het vuur had hun deel van het bos al bereikt en op de een of andere manier gleed het gemakkelijk over de grond. Het hout op de grond was droog, dus kon het vuur als een slang over de grond heen glibberen. “Ga!” Riep Thomas toen Aria met een tas aan het trekken was die vastzat in hun schuilplaats. Het meisje wierp hem een blik, maar Thomas wuifde dit weg. Ze verdween door de bomen. Met moeite kreeg hij de zak los. Zo snel als hij kon maakte hij dat hij weg kwam, maar het vuur was veel sneller dan hij. De warmte voelde hij branden op zijn rug en hij kneep zijn eigen dicht. Nog even, dan was hij bij de veilige sneeuw. Thomas voelde dat zijn voet door iets werd gehaakt en pijnlijk viel hij op de grond. Toen hij overeind wilde krabbelen, werd hij weer op de grond geduwd en hij hoorde een kille lach in zijn oren. Een Career. Een mes werd tegen zijn nek gedrukt en de Career begon nog harder te lachen. Was dit dan zijn einde? Nee. Pots verscheen Aria uit de duisternis en slingerde ze haar rugzak tegen de Career. Deze herstelde al snel, maar zijn prooi was onder hem uit geglipt. Thomas leunde tegen een boom en wreef over de scheefwonden op zijn knieën. Een hoge gil bereikte zijn oren en hij zag dat de Career Aria bij haar haren had gegrepen en hetzelfde mes bij haar keel hield. Nee! Hij moest haar beschermen! Thomas raapte een handvol aarde op en gooide het richting de Career, die het zand in zijn ogen kreeg en werd afgeleid. “Ren!” Gilde Thomas en hij en Aria begonnen te rennen voor het vuur dat hun kleding nu begon te verschroeien. Een brandende tak werd in zijn gezicht geslingerd en Thomas voelde zijn hand branden van het vuur dat op het hout had gezeten. Tranen vormden zich in de hoeken van zijn ogen, maar hij bleef rennen. Rennen voor zijn leven.

De twee rolden de sneeuw in, dankbaar voor de kou. Maar het vuur hield alweer op toen ze zich net weer hadden gestort in het bevroren goed. De kou sloeg als een bom in en hun kleding had bijna geen warmte meer te geven door het vuur dat het grotendeels had vernietigd. Daniel wreef wat sneeuw over zijn zere handen en voelde het warme bloed over zijn nek lopen. De Career had hem toch wel wat doen verzwakken. Aria en hij moesten onderdak vinden en snel. Maar er was niet veel over van het bos en er was alleen maar sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw om hen heen. Doelloos dwaalden ze rond, zonde rugzakken, want alles wat van waarde was geweest, was vernietigd door het vuur. De nacht begon langzaamaan te vallen en als ze niet snel iets zouden vinden, waren ze ten dode opgeschreven. Thomas begon op het eind van zijn energie te raken en hij begon hevig te bibberen. Aria was er slechter aan toe. Het meisje zag ontzettend bleek en op een gegeven moment stortte ze in. Thomas zakte door zijn knieën en ving haar nog net op tijd op. “Aria!” Riep hij en probeerde haar erbij te houden. Het meisje hield zijn hand bevend vast en schudde haar hoofd. “Win de Games..” Mompelde ze en vervolgens werd haar lichaam slap in zijn armen. Thomas deed nog wat tevergeefse pogingen om haar weer terug te halen, maar ze was al vertrokken naar het licht. Nee.. De kou maakte hem weer wakker, maar de tranen liepen al over zijn wangen. Aria was dood, gestorven aan de kou. Een nieuwe energie laaide in hem op, eentje die hem verder deed gaan. Door de vreselijke kou ging hij verder en misschien met Aria’s begeleiding vond hij een warmwaterbron. De grond eromheen bestond uit normaal aarde en zelfs wat eetbare platen. Thomas liet zich met kleding en al in het water zakken en voelde de kou uit zijn lichaam glijden.

De volgende ochtend ging hij snel weg van de plek, hij had een klein ontbijt gehad van wat hij kon vinden en moest zich nu naar de hoorn begeven. Er waren drie Tributes over. Hij, Sierra en de vrouwelijke Career uit District 2. Thomas voelde dat dit de laatste dag zou zijn van de Games. Of het nou zijn eigen laatste dag was of dé laatste dag, op dit moment was het verschil nauwelijks te merken. De hoorn kwam in zicht en Thomas sloop naar binnen. Er lagen nog een paar niet gebruikte wapens, waaronder een speer die hij snel oppakte, maar toen hoorde hij voetstappen. Alleen, ze waren niet van maar één persoon. Misschien.. misschien hadden ze hem niet gezien! Thomas verborg zich achter een leeggeroofde doos en keek toe. De Career had Sierra bij har arm meegesleurd, bloed droop uit haar neus, maar de vurige blik bleef op haar gezicht staan. De Career probeerde haar nog uit te lokken tot een actie, maar Sierra was niet zo dom om iets te doen, gezien ze een pijl tegen haar zij had gedrukt. Misschien wel net iets te hard, want Thomas zag de bloedvlek op haar jas. “Waar is ‘ie, hm?” Siste de Career, hard genoeg voor hem om te horen. Sierra bleef een lange tijd stil en begon pas met spreken toen de Career de bijl was dichter tegen haar zij had gedrukt. “Dat vertel ik je pas als jij tien meter on der de grond ligt.” Spuugde ze terug en spuugde ook werkelijk op de grond voor de Career. Het meisje snoof en de Career gooide Sierra tegen de grond aan. “Hoe durf je!” Siste ze en hief haar armen op om te zwaaien. Sierra probeerde opzij de rollen, maar haar zij verhinderde haar. Thomas zat daar.. als versteend en kon alleen maar toekijken. Hij had de speer een meter van zich af laten liggen. Het kanonschot bereikte zijn oren en toen.. knapte er iets. Thomas stond rustig op en de Career kreeg hem in het zicht. “Je vriendinnetje dus niet beschermd? Ach, wat zielig toch.” Snauwde ze met een nep zoete stem en tikte de rode bijl tegen haar laars. “En nu, wat ga je nu doen?” Thomas deed steeds weer een klein pasje opzij, maar de Career was te druk met zichzelf bezig, dus merkte ze niets. Hij was aangekomen bij de speer en keek de Career weer aan. “En nu, nu ga ik mijn eer opeisen.” Ze grijnsde en rende op hem af. Thomas deed een pas naar achteren en toen ze dichtbij genoeg was, stapte hij met zijn voet op de achterkant van de speer, zodat het scherpe uiteinde omhoog schoot en de Career er in liep. Hij kneep zijn ogen dicht en wendde zich af van het aanzicht. Er klonk een kanonschot en een vrolijk trompetspel. Maar Thomas was allang flauw gevallen.

Het was zeker geen vrolijke verwelkoming die hij kreeg. Nou ja, District 12 was wel trots op hem, maar wat hij thuis tegen kwam, dat was wat hem deed schrikken. Zijn moeder had zelfmoord gepleegd, toen hij in het vuur was beland. Ze had niet verwacht dat hij eruit zou komen en wilde niet zonder haar zonen leven. Ze had te veel verlies geleden en dus een einde gemaakt aan haar leven. Het Victor leven was verschrikkelijk eenzaam voor Thomas en daarom probeerde hij zoveel mogelijk te helpen in het dorp als hij kon. Op een dag, toen hij de graven bezocht van zijn broer en zijn moeder, was hij niet de enige. Een man stond bij het graf van zijn moeder en legde er een bosje bloemen bij. Thomas wachtte tot de man zou weggaan en bekeek de bloemen. Het kaartje bevatte een naam; Benjamin. Zijn vader. Thomas had na gevraagd waar deze Benjamin woonde en kreeg een adres. Hij woonde in een even arm huis als hij vroeger had gedaan, maar was van zijn alcoholproblemen af. Ze probeerden zoveel mogelijk aan hun band te doen en dit lukte ook aardig. Maar helaas stierf Benjamin op vijftigjarige leeftijd aan een verkeerd gelopen verkoudheid. Pas op zijn sterfbed biechtte zijn vader op dat hij degene was die Dylan had vermoord of gedood. Daardoor was hij van zijn drankproblemen afgegaan. Hij had zijn eigen zoon vermoord, maar was dankbaar dat zijn andere hem nog een kans had gegeven.