Quiet wishes

Een zucht verliet de man zijn mond toen hij zich op de zetel liet vallen. Het was een grote en comfortabele zetel, één waar de meeste mensen van District 7 enkel van konden dromen. Net zoals het huis waar de man in leefde. Het was groot en had werkelijk alles wat je nodig had, net zoals zaken die je gewoon niet gebruikt. Voor Denair was het huis veel te groot. Het had teveel kamers, de ruimtes waren te groot maar het ergste van allemaal, het was er stil. Al verschillende keren had hij aan zijn ouders gevraagd of ze hier wilden komen wonen. Het was misschien vreemd om dat als 24 jarige te vragen, maar het zou in ieder geval voor gezelschap zorgen. Zijn vader weigerde echter om het huis te delen met een moordenaar. Zijn moeder zou er echter niets mee in zitten, maar uit liefde voor haar man bleef ze bij hem. Denair kon het waarderen en begreep dat zijn moeder bij haar man wou blijven. Dat was waarom hij hen ook niet ging dwingen.
De man bracht één hand door zijn haar voor hij weer recht ging zitten in de zetel. Hij hing voorover met zijn armen op zijn knieën. Zo bleef hij even kort zitten voor dat hij recht stond. Van hele dagen binnen te blijven werd je alleen maar depressief. Denair ging daarom naar buiten, onderweg trok hij zijn bruine jas van de kapstok om die aan te doen terwijl hij naar buiten ging. Zonder een doel voor ogen te hebben begon de man te wandelen. Hij zag wel waar het lot hem heen ging leiden. Veel mensen waren er niet buiten, iets wat logisch was. Het was koud en velen bleven dan liever binnen en kwamen alleen naar buiten als ze moesten. Voor werk of iets anders. Vanuit zijn ooghoeken zag hij uiteindelijk iemand zitten. "Is ze van jou?" zei Denair, doelend op het kind dat ze vast had. Het meisje zag er te jong uit om een kind te hebben, maar onmogelijk was het niet. Met zijn handen in zijn zakken wandelde de man dichter naar haar toe. 

Denair had wel gelijk gehad over het feit dat ze familie waren, het was enkel niet haar eigen kind. 'Ze is schattig.' zei de man met een glimlach op zijn gezicht. Hij hield ongeveer een meter afstand tussen zichzelf en het meisje. Hij wou niet over komen als één of andere creep. 'Denair Walker.' stelde hij zich voor, zijn hand naar haar uitstekend. Het was dom, of beter gezegd nutteloos want de meeste in het District kende hem wel. Het was gewoon een gewoonten om zichzelf voor te stellen, en sommige gewoontes veranderen niet. Wat er ook gebeurd. Zijn doel was eigenlijk om ook haar naam te weten te komen, maar dan op een meer subtielere manier.

-----------------

[ Maakt niet uit, probeer het ook zo kort mogelijk te houden maar ben lang gewoon xD ]

Het was verschrikkelijk om te bedenken dat de twee meisjes, mogelijke tributen gingen worden. Je kon het je haast niet voorstellen dat zo iets onschuldig misschien ooit zou moeten gaan moorden. Het meisje had zich voorgesteld als Ayana, en haar zusje noemde Raven. 'Aangenaam.' wat moest Denair er anders op antwoorden. Het was hem in ieder geval gelukt om haar naam te weten te komen. Toen ze zijn hand weer had losgelaten trok hij die terug en stak hij die weer in zijn zak. Het was voor hem gewoon gemakkelijk. Als hij zijn handen in zijn broekzakken stak stond hij er niet bij als een halve idioot die niet weet waar hij met zijn handen moest blijven. Toen er een stilten viel keek Denair wat ongemakkelijk naar de grond. Meestal wist hij altijd wat te zeggen, maar de woorden leken hem nu gewoon te ontsnappen. 'Dus...' zei Denair terwijl hij haar weer aan keek. 'Meestal gaat een gesprek aangaan mij net iets makkelijker af.'

Het was een vreemd zicht geweest toen Raven even wakker was geworden. Iets was duidelijk niet in orde met haar maar Denair kon niet meteen zeggen wat het was. Pas toen Ayana zei dat ze blind was drong het tot hem door. Het moest verschrikkelijk zijn om in een tijd als deze blind te zijn. Je zou kunnen denken dat het Capitool voor zo'n mensen een uitzondering zou maken, maar dat was jammer genoeg niet zo. Als ze oud genoeg was en haar naam werd getrokken dan zou ze naar de spelen gaan. Het kon enkel worden tegen gehouden als iemand haar plaats wou innemen. 'Dat is verschrikkelijk om te horen...' zei Denair eerlijk. Het was zo, zelfs als er geen Capitool was, geen spelen, zelfs dan zou het verschrikkelijk zijn. 'Zo geboren of niet?' de vraag was eruit voor dat de man het zelf goed genoeg besefte. 'Je moet het natuurlijk niet zeggen. het zijn maken zaken niet dus ik ga je niet dwingen.' zei Denair er nog snel achter. Zijn blik gleed weer naar het meisje dat er rustig bij de boom lag te slapen.

Moedig. Dat was het zeker. Ze wou haar zusjes plaats innemen als ze ooit zou worden getrokken. Het was alsof ze zijn gedachten had gelezen want dat was waar Denair aan het gedacht. Natuurlijk ging zij haar plek dan innemen, de vraag was alleen of het dan nog wel ging. Als ze te oud was voor de Spelen, of als ze zelf al...als het niet meer ging, dan zou haar zusje nog steeds naar se spelen gaan. 'Wat als je te oud bent?' Denair wou het voor haar niet verpesten, helemaal niet. 'Als je te oud bent kan je niet meer meedoen, dat staan ze niet toe.' Waarschijnlijk zou iemand anders haar plaats dan innemen, of ze zouden het niet durven omdat ze zelf niet de dood in de ogen wilden zien.

Toen dat hij haar reactie zag kon hij zich wel voor zijn kop slaan. Waarom moest hij dat ook weer zeggen? Dat was natuurlijk niet wat ze wou horen. Denair zou haar moeten steunen, haar moeten zeggen dat haar naam vast niet getrokken ging worden. Ja, dat was wat hij moest doen. 'Ga er echter niet van uit dat ze getrokken zal worden, er zijn meerdere meisjes in dit district, de kans dat je niet getrokken word is groot.' dat was precies wat Denair zichzelf altijd had wijsgemaakt. Het was een hele lange tijd de waarheid gebleven tot zijn laatste jaar. Natuurlijk moest het noodlot toen toeslaan. 'Je moet ervan uit gaan dat ze niet getrokken zal worden. Dat is wat je moet hopen.' Denair legde één hand op haar schouder, als een teken van steun. Natuurlijk was hij voor Ayana een vreemde, dus zijn woorden betekende voor haar vast niets, maar het was het gedacht dat telt. 'Positief blijven denken.' met een kleine glimlach keek hij haar recht aan voor hij zijn hand weer van haar schouder verwijderde. Vanuit zijn ooghoeken keek hij nogmaals naar Raven.

Op sommige momenten wilden mensen nu eenmaal positieve zaken horen, zelfs al was het een leugen. Het was vaak leuker om iets positief te horen dan iets negatief. Denair vond dan ook dat je positief moest blijven denken, zelfs al moest jij jezelf een leugen wijsmaken. Toen dat Ayana hem dan ook had bedankt kwam er een glimlach op zijn gezicht. Op haar gezicht was er ook een glimlach verschenen. 'Veel beter. Het is veel beter om iemand te zien glimlachen.' Ayana leek achter Denair wat te horen. De man wierp dan ook snel een blik over zijn schouder. Op het eerste zicht was er niets te zien, maar het geluid had de persoon verraden. Het was iets waar Denair geen fan meer van was. Hij hield er niet van om beslopen te worden of in de gaten te worden gehouden. Misschien kwam het door de spelen. Nee, het kwam zeker door de spelen. Uiteindelijk was het niets meer dan een meisje dat er zat, en meteen ontspande de man weer. Ze was familie van Ayana aangezien er aan haar gevraagd werd om Raven naar huis te brengen. Dat was ook precies wat het meisje deed. Toen het meisje Denair aan keek glimlacht hij gewoon vriendelijk. 'Nog even en ik heb heel je familie gezien.' zei de man voor de grap. 'Ik heb zelf nooit geen broer of zus gehad, maar het lijkt geweldig om er wel één te hebben.' langs de andere kant had het ook zijn nadelen. Als je niet met elkaar overeen kon was het ook geen pretje om samen te wonen.

'Nog even en ik heb heel je familie gezien.' zei Denair, waarschijnlijk als grap bedoeld. 'Ik heb zelf nooit geen broer of zus gehad, maar het lijkt geweldig om er wel één te hebben.' Ayana greens even naar hem. "Het is niet altijd even makkelijk, en zeker niet om aan voedsel te kopen, plus medicijnen voor Raven." ze trok een wat onverschillig gezicht. "Soms moeten we kiezen tussen medicijnen of een boterham, maar we geven veel om Raven dus zorgen we dat zij haar medicijnen krijgt, al moeten we dan een keer zonder eten naar bed." Ze glimlachte als een boer met kiespijn. Ze draaide zich een kwartslag om en raapte de boog op die daar al die tijd had gelegen, en sloeg de zak met pijlen over haar schouder. "Kan je jagen?" vroeg ze vervolgens maar, ze zou toch eten op de plank moeten krijgen vandaag.

Zijn vermoedens werden bevestigd toen dat ze Ayana hoorde praten over de problemen. Geld problemen. Vroeger had hij er ook last van gehad. Het leven in Panem was nu eenmaal niet zo makkelijk als in het Capitool. De mensen daar waren gewoon ziek. Ze aten zichzelf vol om vervolgens over te geven zodat ze mer konden eten. Het was verschrikkelijk, zeker als je besefte dat er mensen waren die een moord zouden plegen voor het eten. 'Daar kan ik je geen ongelijk in geven. Hoe groter het gezin, hoe groter de kosten.' het was jammer, maar het was waar. 'Ik denk dat als je moet kiezen tussen voedsel en een familielid, dat je keuzen dan heel snel gemaakt is.' misschien was dat wel de reden dat Denair enig kind was, omdat het goedkoper was. Het was nu ook niets waar hij eigenlijk al over nagedacht had. Toen ze begon over jagen keek Denair haar even verward aan. Het was niet de vraag die hij nu verwacht had, ook al had Ayana haar boog erbij genomen. 'Ik kan jagen ja.' begon de man terwijl hij naar de boog keek. 'Maar niet met pijl en boog.'

Ze greens even naar hem toen hij vertelde dat hij niet kon jagen. Ze besloot nu dus ook om straks te gaan jagen. Ze leunde tegen de boom aan waar ze zojuist met Raven had gezeten. Een korte zucht rolde over haar lippen. Er waren zo veel brandende vragen over hoe hij het had gehad in de Hongerspelen, maar iets fluisterde naar haar om het te laten, om hem niet aan die herineringen terug te helpen. "Vannacht ga ik jagen in het bos," vertelde ze toen maar tegen hem. "Als de peacekeepers mij betrappen zit ik goed fout, daarom doe ik het dus ook 's nachts." Ze legde de boog neer op een andere plek - in een soort kuil - en liet er wat bladeren overheen vallen, zo was het amper te zien. Ze keek weer even naar Denair, niet bepaald goed wetend het gesprek voort te zetten. Hij straalde iets uit wat haar anders liet zijn, kalmer, meer verlegen.

'Ga je mij nu uitlachen omdat ik niet met een boog kan omgaan?' vroeg Denair verontwaardigd maar toch met een glimlach. Beledigd was hij niet, of misschien een beetje. 'Die pijlen vliegen gewoon altijd de verkeerde kant op als ik ze afschiet. Volgens mij haten ze mij.' Dat was zijn conclusie. Pijlen haten hem, en bogen haten hem ook. Een frons verscheen op zijn gezicht toen ze begon over het nachtelijke uitstapje dat ze ging maken. 'En jij verteld mij dit omdat...' begon Denair en een glimlach sierde zijn lippen. '-je wilt vragen of ik mee wil? Een jacht date?' het was gedeeltelijk om haar te plagen ja, maar langs de andere kant; waarom niet? Ze moest het toch zeker verteld hebben voor een reden. Ze had zelfs gezegd wanneer dat ze ging jagen en waarom dat ze het s'avonds deed. Het was meer informatie dan je normaal weg zou geven. Denair kon haar nu zo gaan verklikken. Hij kon na hun gesprek naar een Peacekeeper gaan en hen zeggen van haar plannen. Niet dat hij het ging doen. Geen haar op zijn hoofd dacht daaraan. Hij gunde hen dat plezier niet.

'Ik heb toch niet veel te doen-' mompelde Denair wat tegen zichzelf terwijl dat hij deed alsof hij er nog diep ever moest nadenken. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders kort op. 'Als ik mag dan wil ik graag mee.' zijn charmes was hij dan toch nog niets kwijt geraakt, maar als hij vanavond mee mocht had hij weers eens wat meer te doen. Normaal verspilde de man zijn avond aan tv kijken, en dat terwijl er nooit wat interessants speelden.

Afwachtend keek ze naar Denair. Toen hij echter vertelde dat hij wel mee wilde gaan glimlachte ze - nog altijd een beetje verlegen - naar hem. "Dan zie ik je hier om 10 uur." zei ze vervolgens en keek hem toen aan. Misschien had hij er wel
wat op tegen.

- Weer via tel btw. Doen we het in dit topic?

Ze vond het dus goed dat hij mee ging. Het stond dus vast, vanavond ging hij mee jagen. 'Is goed, ik zal zien dat ik hier om 10 uur sta.' met een glimlach op zijn gezicht keek hij Ayana aan. Was het verstandig om vrienden te worden met haar? Misschien niet helemaal. Hij had de spelen al meegemaakt, zij nog niet. 'Dan zie ik je hier vanavond.'

------------------

[ Beste is gewoon in dit topic, vind het wat dom om er speciaal een nieuw voor aan te maken xD ]

Ze zei nog dat hij geen wapens mocht vergeten, en dat was het laatste wat ze tegen hem zei. Denair keek haar nog even na voor hij zich omdraaide en naar huis ging. Zeer lang wandelen was het niet voor hij bij de Victor's Village was en hij binnen was. De eerste plaats waar hij heen ging was de keuken, waar hij een schuif opende. Een riem met verschillende messen haalde hij eruit. Jaren heeft de riem gewoon in zijn schuif gelegen zonder dat hij er iets mee deed. Er ook maar iets mee wou doen. Nu kon hij ze echter eens gebruiken. De riem met de messen legde hij op de keukentafel voor hij naar de living ging, de tv op zette en Denair zichzelf in de zetel liet zakken.

De hele namiddag had hij daar gezeten, gewacht tot het tijd was. Hij moest niet werken, of had geen familie waar hij voor moest zorgen, veel anders had hij dan ook niet te doen. Een half uur voor dat het 10 uur was stond hij uiteindelijk recht. De riem bond Denair rond zijn middel en na nog een sjaal en een paar handschoenen uit de kast te nemen ging hij naar buiten. Richting de afgesproken plek.