Quiet wishes

Het bos was s'avonds een rustig plaats. Er kwamen niet zoveel mensen al overdag, er kwam eigenlijk bijna niemand meer. Overdag waren er altijd wel mensen aan het werken. Ze kapte bomen, zochten nieuwe bomen voor goed hout. Er was altijd wel leven. s'Avonds was het echter een geheel andere plaats. Het was er rustig en vredig, de perfecte plek als je eens wou nadenken. Denair kan het niet vatten dat hij het nooit eerder gedaan had, zo s'avonds naar buiten gaan. De sjaal die hij meegenomen had van thuis bond hij rond zijn nek, en da handschoenen deed hij aan. Voor de rest had hij precies dezelfde kleren aan als overdag.
Denair duwde zijn mouw wat omhoog om een zilveren horloge zichtbaar te maken. Het was ongeveer stipt 10 uur toen hij om de afgesproken plek aankwam. Ayana kwam al snel in beeld. Ze stond al klaar met haar boog. 'Een goede avond.' zei Denair. Het was precies alsof hij iemand begroete die hij voor het eerst zag. 'Ik vermoed dat we beter maar meteen beginnen?' hij moest voor niemand thuis zijn, maar Ayana had nog steeds haar jongere zusjes die vast wel wilden dat ze thuis kwam. Liefst met iets van voedsel.

'Als jij het zegt.' zei Denair. Voor de rest liet hij Ayana eerst haar gang gaan, toen ze dieper het bos in ging volgde hij haar ook. Waarschijnlijk had zij hier veel meer ervaring in dan hij. Zij kwam vast al jaren hier in het bos om te jagen, en hij nooit. Een frons kwam op de man zijn gezicht toen hij de val zag. Dus ze had hier ook vallen  geplaatst? Het was wel effectief, ze had nu in ieder geval al één konijn. 'Heb je hier nog meerdere vallen liggen?' in de vluchten keek Denair om zich heen. Een geritsel had zijn aandacht getrokken. Met een trage en stille beweging haalde hij één van de messen van zijn riem. Het duurde daarna nog maar enkele seconden of een ander konijn kwam uit de bossen. Zonder te twijfelen gooide hij het mes naar het beest toe. Toen pas had het konijn hen door. Het probeerde nog weg te lopen maar voor het een stap had kunnen verzetten zat het mes in het dier. 'Dat is er nog één.' nog enkele passen had het konijn vooruit gezet maar uiteindelijk viel het toch dood neer op de grond.
Na de spelen die Denair gewonnen had, had hij een heel jaar niets gedaan. Hij zou gewoon niets meer doen maar het Capitool verbood dat. Hij moest op Victory tour, en alles wat erbij kwam kijken. Na een jaar had hij het terug opgepakt. Hij was voor zichzelf ook gaan trainen. Hij wou nieuwe technieken voor zijn komende tributen bedenken. Dat was waarom hij terug begonnen was met trainen, en niet alleen vechten, maar ook fitnessen.

Denair liep naar het konijn dat hij net gedood had toe. In ieder geval dacht hij dat het dood was. Toen Denair dicht genoeg was en neer hurkte kon hij de buik nog steeds hevig op en neer zien gaan. Zacht beet hij op zijn onder lip voor dat hij het mes eruit trok. De zwarte ogen van het konijn stonden wijd open van schrik. Denair nam het konijn vast en met een simpele draai draaide hij de nek om zodat het beest toch nog snel stierf. Zonder dat de man het zelf goed door had, had hij zijn ogen gesloten toen hij het dier doden. Het was niet iets dat hij graag deed. Zijn mes veegde hij aan zijn broek af voor dat hij het weg stak, en het konijn tilde hij op aan de oren. Ondertussen stond Denair terug recht, op tijd om Ayana een hert neer te zien schieten. 'Je gaat zeker genoeg eten hebben de komende dagen.' Met het konijn in zijn hand liep hij naar haar toe om het beest te overhandigen. Alles wat ze vingen was voor haar, Denair had het niet nodig. Hij kon alles betalen wat hij wou, maar het meisje niet. Ze had zelfs geld te kort.

Toen hij zag hoe ze het hert mee in de zak aan het proppen was nam Denair één kant van de zak vast om die open te houden zodat ze het hert er makkelijker in ging krijgen. 'Ik zal de zak anders wel dragen.' zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij hoorde het gewoon te doen, zelfs als ze het niet wou, hij moest het in ieder geval voorstellen. Dat was zijn plicht als man, of in Denair zijn ogen was dat toch zo.

Ze keurde het goed dat Denair de zak zou dragen, dus dat was ook precies wat hij deed. Hij tilde de zak op en hield die over zijn schouder. Het was redelijk zwaar, maar geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht om dat te tonen. Laat staan dat te zeggen. Nee, Denair droeg de zak, ging niet klagen, want hij had het tenslotte zelf voorgesteld. Hij moest wel toegeven dat hij echt versteld stond van Ayana haar talenten met de boog. Zelf kon hij er namelijk echt niets van. Gaf hem een boog en hij zou nog eerder zichzelf verwonden.

Denair ging mee met Ayana naar de plek waar de duiven waren neer gevallen. hij hield de zak voor haar open zodat ze de duiven erin kon gooien toen ze eenmaal de pijlen eruit had getrokken. Als ze nog niet genoeg had, moest ze echt veel eten. Ze had 2 konijnen, een fazant, een hert en dan nog 3 duiven. 'Moest je toch te kort komen, en je hebt een dag geen eten, je mag dan altijd langs mij komen.' blik was even op het eten in de zak gericht, maar vervolgens keek hij Ayana aan. Het was niet iets dat hij tegen iedereen zei, ook omdat hij lang niet bevriend was met iedereen in het district. 'Mijn kook kunsten zijn wel niet de beste, dus verwacht er niet teveel van.' de drie duiven lagen ondertussen in de zak en Denair zwaaide de zak waar over zijn schouder.

Denair kon niet anders dan lachen toen ze zei dat het niet echt een date geworden was. 'Wel ja...we zijn wel in een bos, met twee, helemaal alleen.' begon Denair onschuldig. De zak legde hij neer op de grond, gewon om het gewicht even van zijn schouder af te hebben. 'Maar vertel eens, wat versta jij dan onder een echte date?' nieuwschierig keek hij Ayana aan.

'Wat volgens mij een date is?' Wat vragend keek hij naar boven. Het was niet echt iets waar hij zelf vaak over had nagedacht. Vroeger als tiener wel, toen had hij er ook enkele gehad, maar ze hadden nooit wat voorgesteld. In zijn ogen toch niet. Toen hij een antwoord op de vraag gevonden had keek hij Ayana weer aan. 'Een picknick op een warme zomerdag heeft altijd wel romantisch geklonken.' zei Denair nog half nadenkend. Het zag er in zijn ogen ook heel romantisch uit. 'Maar langs de andere kant, gewoon thuis kan ook door gaan voor een date.'

'Is dat zo?' een glimlach kwam op zijn gezicht. Denair zetten een stap dichter naar Ayana toe waardoor dat hij zo de afstand tussen hen nog verkleinde. Rustig, bijna alsof hij met iets breekbaars bezig was streek hij met zijn hand een plukje haar uit haar gezicht en stak het achter haar oor. 'Het klinkt wel zeer romantisch.' zei Denair ondertussen.

Waar ze mee bezig waren, het was misschien niet het beste idee ooit. Het was in één woord gewoon dom, maar dat maakte niet uit. Zoals Denair eerder had gezegd, je moet positief blijven denken. Dat was ook precies wat de man deed. Hij plaatse één hand hand tegen haar achterhoofd om zo haar hoofd zacht dichter naar het zijne te brengen. Dat was wanneer dat hij zijn lippen tegen die van haar aandrukte. Op dat moment leek dat het juiste om te doen. Woorden waren er niet nodig. Het kon het misschien allemaal alleen maar verpesten. Zijn zet kon alles al zelfs verpest hebben.

Zijn andere legde hij ook tegen haar hoofd. Ze ging erop in, het was een goede zet geweest. Voor nu. Net zoals Denair de kus was begonnen, eindigde hij die ook weer. Zijn ogen sloot hij terwijl hij zacht op zijn onderlip beet. Zijn handen had hij nog steeds waar hij ze gelegd had, en hij liet die daar ook nog even. 'Volgens mij moeten we de vangst maar eens naar huis brengen.' zei hij zacht, het was enkel doordat Ayana zo dicht bij stond dat ze het waarschijnlijk kon horen. Het was namelijk ook niet iets dat hij wou zeggen, laat staan dat hij dit voorbij wou laten zijn. Denair wist niet of hij het risico moest nemen. Hij kon gewoon niet bedenken dat Ayana in de spelen zou kunnen komen. Dat zij daar zou kunnen sterven en dan was er niets dat hij eraan zou kunnen doen. Zijn ogen had hij een tijd dicht gehouden maar uiteindelijk opende hij die weer.

Denair haalde zijn handen weer van haar weg en pakte de zak weer op. Zwijgend en zonder een woord te zeggen. Hij zwaaide de zak weer over zijn schouder heen. Op momenten als die kon hij zich echt haten. Niet voor de kus, nee het was zeker niet daarom. Toen hun lippen elkaar geraakt hadden voelde hij zich voor even weer echt gelukkig. Misschien was het wel zijn gelukkigste moment sinds hij terug was van de spelen. Toch had hij het zelf gestopt. Dat was waar dat hij zichzelf voor haten. Dat hij het gestopt had. Hij haalde diep adem wat over ging in een zachte zucht toen hij eenmaal zijn rug weer rechte en Ayana aan keek. Ayana begon weer met lopen dus Denair volgde haar.

Wie had ooit kunnen denken dat een dag zo zou kunnen lopen? Denair die veel tijd in zijn eentje door bracht had het idee om sociaal te gaan doen en dit was ervan gekomen. Toch was hij niet kwaad, hij vond het geweldig, maar er stonden zoveel obstakels in hun weg dat hij gewoon niet wist wat hij ermee moest doen. Dat was precies waarom dat hij niet zei. Omdat hij niet wist wat hij moest zeggen. 'Mijn offer geld trouwens nog altijd.' wist de man uiteindelijk nog uit te brengen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Ayana. 'Om bij mij eens te komen eten. Je zusjes mogen gerust meekomen.' alsof dat alles ging veranderen. Een eettentje. Dat was gewoon het enige waar hij kon opkomen. Een hoopvolle, maar kleine glimlach kwam op zijn gezicht. Als ze het goed zou vinden dan was de kans tenminste groot dat hij haar nog eens kon zien.